Danas je tačno 25 godina od najveće inflacije u Srbiji u svetskim razmerama. Prvog januara 1994. godine u Saveznoj Republici Jugoslaviji rast cena dostigao je cifru od 315.563.558%, a cene su se u proseku povećavale 62% dnevno, 2% na sat i 0,029% u minuti.
1990. godine inflacija je iznosila 121,7 odsto, da bi za njom došla 1991. godina koja se završila inflacijom od 235 odsto. Država je „zamrzla“ celokupnu deviznu štednju građana. Tako i nastaje problem „stare devizne štednje“. Te godine je kurs nemačke marke na crnom tržištu povećan za preko 1.100 odsto, a na ulicima Jugoslavije su se sve češće mogli sretati dileri deviza.
Životni standard građana Jugoslavije gotovo da nije ni postojao. Dinar je izgubio svaku vrednost i sa njim se nije moglo kupiti ništa. Jedan od najboljih primera za to je da se sa jednom prosečnom platom mogla kupiti hemijska olovka. Ljudi koji su imali najveću penziju u vreme inflacije su sa njom mogli da kupe jedan sapun.
Krajem 1993. godine, na vrhuncu hiperinflacije, Narodna banka Jugoslavija izdala je novčanicu od 500 milijardi dinara. Cene su postajale duplo veće na svakih 16 sati. Primera radi, kutija cigara koštala je ujutru milion dinara, da bi uveče iznosila već dva miliona. Prodavnice su bile prazne, a statističari podsećaju da je samo jedna koverta iznosila tri milijarde dinara.
Posle najveće inflacije, 24. januara 1994. godine hiperinflacija je presečena sprovođenjem stabilizacionog programa Dragoslava Avramovića, koji je u narodu ostao poznat kao Deda Avram, a njegov stabilizacioni program kao Deda Avramov dinar.
On je zaslužan za uvođenje novog dinara i kursa koji je fiksiran za nemačku marku u iznosu od 1:1. Istovremeno je proglašena konvertibilnost novog dinara, popularno nazvanog „avramčić“ ili „deda Avramov dinar“.
Stari dinar je mogao da se menja za novi u odnosu 13.000.000:1, da bi se kasnije odnos promenio na 12.000.000:1, što je održano je do njegovom potpunog izbacivanja iz upotrebe u julu 1994. godine.
