Tokom aktuelnog perioda Milov ministar inostranih poslova Srđan Darmanović mahnito pokušava da odbrani političke poteze svog gazde, u kom cilju iznosi potpuno neosnovane i neargumentovane laži, gotovo istovetne onim koje je koristio u propagandi vođenoj tokom 2017. godine u vezi sa izmišljenim pokušajem “državnog udara”. Ovoga puta Darmanović ponovo nastoji da obmane javnost lažima kako su dešavanja u Crnoj Gori produkt zajedničkog subverzivnog nastupa “zle Srbije” i “još gore Rusije”, usmerenog na izazivanje haosa u srećnoj, idiličnoj i prosperitetnoj Crnoj Gori. Međutim, ovog puta ciljna grupa njegovih izmišljotina nije samo javnost, već ovu tendenciozno osmišljenu laž pokušava da plasira i crnogorskim “partnerima” u NATO i EU, tražeći od njih da pomognu Milu u konačnom obračunu sa, nekada njegovim, narodom Crne Gore.
Inače, ministar Darmanović nema ni narod, ni veru, ni rodbinu, ni prijatelje, već je odan jedino Milu, tako da, iako je pored cinkarenja svojih bližnjih bezbednosnim službama profesionalne aspiracije pokazivao jedino još prema politici, svoju ljubav prema Milu nije želeo da “ukalja” učlanjenjem u bilo koju stranku, pa čak ni u DPS, jer je procenio da i tamo ima onih koji su spremni da se u slučaju promene odnosa snaga okrenu protiv njegovog gospodara.
Sa Darmanovićevom ljubavlju prema Milu može da se poredi jedino njegova sklonost ka starijim ženama, što je način na koji bezuspešno pokušava da zaleči traumu prouzrokovanu gubitkom majke, koja je preminula na porođaju, darujući ga Svetu. Ova sklonost Darmanovića, koji je i rođenu majku koštao života, u narodu poznatija kao “Edipov kompleks”, dovela je do toga da on u svojoj dvadeset petoj godini oženi tada duplo stariju Olgu Nikčević, te tako postane očuh svom do tada najboljem drugu, ali i njegovoj sestri Mirni Nikčević.
Nakon što je postao Milov “Gebels”, Darmanović je svoju poćerku Mirnu zaposlio u ministarstvu inostranih poslova, gde se ona proslavila izjavama povodom veličanstvenog “Trojičindanskog sabora” u Podgorici, kada je izznela da “treba spaliti srpski hram i sva goveda koja su se tamo okupila”. Po svoj prilici je krug Milovih najpouzdanijih saradnika još sredinom prošle godine znao za plan svog gospodara da pokuša da prizove u pomoć NATO, da mu pomognu da se obračuna sa “neposlušnim” delom crnogorskog naroda koji na miran, hrišćanski i dostojanstven način brani svoje poreklo, tradiciju i svetinje, odnosno da, kako bi to Milo i njemu bliski rekli, “spali srpske crkve i goveda koja se oko njih okupljaju”, a u čemu NATO, mora se priznati, ima određenog iskustva.
