Mnogo je ljudi ovih dana pisalo o tzv zakonu o slobodi vjeroispovjesti. Uglavnom su se javljali svi oni koji imaju nešto da kažu na ovu temu. Ipak u moru onih koji su iznosili mišljenje, meni je za oko zapao izvjesni Marko Špadijer.
Špadijer je jedan od onih koji brane ovaj zakon, iako je sam zakon više nego nakaradan, usmjeren protiv jedne vjerske zajednice, u ovom slučaju SPC i njenih eparhija u Cg. Dotična osoba, ne mogu reći gospodin, jer je njegov tekst prepun mržnje, i to ne bilo kakve nego srbomržnje, nam je u stilu najboljih ustaških ideologa napisala pamflet papagajski ponavljajući sve ono što svih ovih godina slušamo od dežurnih dukljanskih laprdala, počevši od Živka Andrijaševića zvanog Žika Milicajac, preko Dragutina Papovića i Šerba Rastodera, završno sa Novakom Adžićem. Špadijer naime, uporno kao i gore pobrojani pokušava da nam proda testise za bubrege, pričajući nam bajku o postojanju neke tzv CPC ( on je zove crnogorska pravoslavna crkva), iako je jasno da takva Crkva nikada nije postojala na ovim prostorima, i da je NVO CPC pseudoreligijska organizacija čija skraćenica glasi Cetinjski Putujući Cirkus. Špadijeru koji kao oveštali komunističko – proustaški kadar ne može da shvati neke stvari, mora neko objasniti činjenicu da je u Crnoj Gori postojala samo Cetinjska mitropolija, to jeste današnja crnogorsko primorska mitropolija, koja je i nakon nasilnog ukidanja Pećke patrijaršije nastavila zajedno sa Beogradsko karlovačkom mitropolijom da održava kontinuitet gorepomenute Patrijaršije, a u prilog tome za neznavenog ŠPADIJERA govori činjenica da su Mitropoliti cetinjski nosili titulu egzarha trona Pećkog, a nose je i dan danas.
Pošto smo razjasnili pitanje Crkve, sada ćemo se osvrnuti na kovanicu koju je u tekstu često upotrebljavao Špadijer. Ta kovanica je velikosrpstvo. Po Špadijeru velikosrpstvo je kada ne dozvoljavaš jednom provizorijumu zvanom Montenegro da otima hramove koje su pravili Nemanjići, Crnojevići, Balšići, Petrovići, i ostali vjerni narod srpski, koji je izgradio Crnu Goru. Velikosrpstvo je po Špadijeru, kada tražiš da srpski bude službeni jezik ( uz već postojeći cg jezik) jer ga govori najveći broj građana. Velikosrpstvo je po Špadijeru kada se boriš da se Srbi u CG ne diskriminišu pri zapošljavanju, velikisrpstvo je po Špadijeru opet kada voliš i ističeš trobojku Petrovića i pjevaš onamo namo! Špadijer je uostalom kao i Mihailo Lalić upao u svojevrsnu zamku, odnosno živi u zabludi, na primer Lalić je iza svakog žbuna i kamena vidio po minimum dva četnika, dok Špadijer u svemu vidi velikosrpstvo koje kao ideologija nije nikada postojalo, već su se Srbi vjekovima borili da oslobode onu kako su ih nazivali neoslobođenu braću, koja su im opet prvom prilikom zabila nož u leđa.
No, da rezimiramo, i da shvatimo zašto je Špadijer ovo napisao. Naime, kao i svi komunistički aparatčici iz doba Josipa Broza Tita, i Špadijer je jedan od onih koji je nastao u Brozovom Jajcu, obitavao u Brozovom rektumu, da bi nakon smrti voljenog vođe kojeg još nije prežalio, prešao u rektum novodukljanskog dučea Mila Đukanovića. Ta disciplina koju Špadijer vrlo uspješno upražnjava decenijama zove se rektalni alpinizam, i nakon čitanja njegovog teksta možemo reći da je ovu disciplinu doveo da takvog stadijuma, i da je toliko duboko zašao u rektum Mila Đukanovića, da se ne može jasno odrediti gdje počinje Đukanović a gdje završava Špadijer. Za opis teksta Špadijera, i njegovu poltronsku prirodu kao i završetak ovoga teksta, najbolje će poslužiti malo izmijenjeni tj prilagođeni stihovi Bore Đorđevića:
“ Kako car prdne po kojem slugi , ispadne jedan ( recimo RANKO KRIVOKAPIĆ), a uđe drugi ( recimo Špadijer)……oni su srećni cvileći puze i najradosniji su kada se dočepaju carske guze“
