Na planu međunacionalnih odnosa i uređenja države, razlike između političkih opcija na bošnjačkoj političkoj sceni, su toliko minorne, da je potpuno svejedno hoće li Bošnjake predstavljati Bakir Izetbegović, Nermin Nikšić, Fahrudin Radončić ili Željko Komšić i Miro Lazović
Svi akteri sarajevske političke scene su saglasni da treba organizovati, kontrolisati i intenzivirati političke procese koji će normativno i institucionalno, konačno uništiti Republiku Srpsku i doba njenog postojanja proglasiti za tamno doba
- Advertisement -
Veoma važno im je bilo, uz pomoć Velike Britanije i njenih službi na terenu, pokrenuti složeni unutarsrpski sukob koji bi predvodila Partija demokratskog Progresa (PDP) koja neskriveno želi potpunu destrukciju i razaranje Republike Srpske, rušenje njene ustavne pozicije, slabljenje ekonomske sposobnosti
U neizbježnom i planiranom konfliktu na Balkanu, Bošnjaci će očigledno, (kao i Srbi), biti duboko podjeljeni po svim osnovama. Danas je taj proces došao na vrlo rizičnu tačku. Duboke podijele u Islamskoj zajednici i cijelom bošnjačkom društvu, te fragmentacija Stranke demokratske akcije, predstavljaju jedinstveni proces rušenja naslijeđa Alije Izetbegovića i „Mladih muslimana“ među Bošnjacima i to uopšte nije negativno. Čak se prilično zakasnilo
Kritiku terorizma iz izvora humanističkog islama, treba podržati i shvatiti, kao odmjeravanje dva nepomirljivo, sukobljena svijeta. Nekako na taj način razumijem i svoj skromni doprinos ovoj borbi protiv ideje potpunog jedinstva vjere, zakona i politike – izgradnje izmišljenog Kalifata na Balkanu koji bi bio tek pusto, bosansko ostrvo otrgnuto od istorije i civilizacije, kojoj objektivno svi narodi BiH pripadaju
PREDAVANJE na temu „Bezbjednosni izazovi novog doba u svijetlu knjige „Povratak kalifata“ održano je u organizaciji Veterana Republike Srpske u Centru za kulturu (bivša zgrada Vojske) u Derventi,.
Predavač je bio Dževad Galijašević stručnjak za borbu protiv terorizma koji je rekao:
- Način na koji se zajednica vjernika, muslimana, odnosi prema svojoj vjeri, u Bosni i Hercegovini, Srbiji i Makedoniji, doživio je transformaciju iz jednog tradicionalnog, islamskog, pravnog i dogmatičkog pravca („Hanefijski mesheb“–„Maturidijski akaid“), tzv. evropskog poimanja vjere kao kategorije individualnog odnosa prema Bogu, prema sebi, drugom čovjeku i zajednici, u kategoriju, dominantno političke i ideološke svijesti, egzaltacije, koja islam prihvata kao sredstvo i mjeru oblikovanja društenih odnosa i način organizacije same države svim sredstvima, pa i terorizmom.
Političko nasilje koje ima obilježja terorizma, sastavni je dio politike i oblik komunikacije između mnogih subjekata međunarodne zajednice i subjekata unutar pojedinih država, da bi na početku ovog vijeka dostiglo razmjere zastrašujućih razaranja i ljudskih žrtava.
Terorizam je danas geopolitički instrument, politička strategija i vojna mjera. Kao društvena i politička pojava terorizam predstavlja posljedicu mnogobrojnih uzroka, između ostalih i religije. Danas, u BiH i cjelom svijetu, terorizam ima snažno ideološko obilježje radikalnog islama, dok se niz esktremističkih terorističkih organizacija i grupa, u prvom redu DAEŠ-ISIL tj. „Islamska država“, „Nusra front“ i „Al Kaida“, predstavljaju tumačima i braniocima islama.
To, opravdava "zaključak", da terorizam potiče iz redova islama.
Upravo na takvu logiku potiču predstave o islamu, kao agresivnoj religiji koja zagovara rat sa "nevjernicima", to jest predstavnicima drugih religija. Iako islam ne postoji kao jedinstvena civilizacija, BiH, i bez Hantingtona vjeruje u tu ideološku premisu neoliberalnog zapadnog pristupa, (posebne žrtve tih promašenih uvjerenja su Bošnjaci, dojučerašnji Muslimani) koji, zbog toga, i naslijeđa druge vrste, prolaze krizu identiteta i pokušavaju pronaći svoje mjesto na društvenoj sceni brzih i često haotičnih društvenih promjena.
Bošnjačka frustracije su posljedica potpune identifikacije nacije (i države) sa islamom i činjenice da žive u državi koja je u regionu i na širem području, hrišćanskog kontinenta, ali i više od toga – Evrope koja sebe razumije i doživljava kao apsolutnog nosioca i tumača hrišćanskog identiteta kroz istoriju.
To proizvodi sukob u ravni kulturnog i istorijskog identiteta sa politizovanim vjerskim koncepcijama i političkim radikalizmom (koji nastupa kao tumač i branilac, najvećih vjerskih načela) te pojavu udruživanja gnijevnih, nezadovoljnih, neobrazovanih i siromašnih muslimanskih vjernika u formi vjerskih grupa, pokreta i organizacija, okupljenih oko zajedničke ideologije zasnovane na iskrivljenim tumačenjima religije, i spremnih da u svom političkom ispoljavanju preduzmu radikalne mjere s fatalnim ishodom.
Oduvijek su procesi na Balkanu (nekada) i Sredozemlju (danas) bili prilično, potcijenjeni fenomen. Na njih se gledalo kao na neizbježnu posljedicu kraja hladnog rata i bipolarnog svijeta. Tako su zemlje Sredozemlja (balkanske pa i islamske), uglavnom svoje režime i vladare dobili na krilima političke moći Sovjetskog Saveza. Polusocijalistički pokreti, režimi – BAS partije (od Sadama Huseina, Hafeza El Asada, Ben Alija, Nasera, Mubaraka itd.) uveli su taj svijet u Pokret nesvrstanih. Iako nedemokratski, predstavljali su najdalju tačku socijalnih i internacionalnih ideologija do kojih može doprijeti zaostali arapski svijet.
Istovremeno, njihov razvoj (infrastrukture, ekonomije i političkih odnosa) bio je linearan i predvidiv. Sa stanovišta kolektivne bezbjednosti, bio je važan i koristan.
Paralelno sa tim, u krilu zapadnih obavještajnih i bezbjednosnih službi, formulisan je stav da će biti lakše kontrolisati islamski radikalizam i terorizam kada on postane opšte mjesto u svijesti i političkim sistemima arapskog svijeta i Balkana i kada na tu islamističko terorističku scenu, pored Saudijske Arabije i Irana, stupi Erdoganova, neoosmanska Turska.
Istina je da se o tim procesima može govoriti i kao o posebnoj fazi u razvoju okoštalih društvenih i političkih sistema, nedemokratije, višedecenijskih totalitarnih režima, o sve većim unutrašnjim i vanjskim teškoćama, političkim i privrednim aspektima odnosa vlasti i društva kao i iz ugla vjerskih identiteta nezadovoljnih svojim položajem.
Sociolozi o ovome mogu raspravljati sa pozicije društvenih grupa koje participiraju u svim postojećim društvenim konfliktima i proizvode nove konflikte na nivou države, regiona i kontinenta.
Jesu li te grupe autohtone i da li je njihov civilizacijski obrazac ili ideologija van prostora i vremena na kome djeluju, može biti takođe zanimljivo za istraživače raznih globalnih fenomena. Mada je Egipat najznačajnija država u ovim procesima - nije jedina.
Čitav region Sredozemlja je već nekoliko godina u haosu, političkim konfrontacijama i ratovima, u jednom potpuno neizvjesnom procesu tranzicije, sa nesagledivim posljedicama i apsolutno nemogućom procjenom konačnog ishoda. Obzirom na tu činjenicu, za Jugoistočnu Evropu ili Zapadni Balkan, rodno mjesto svakoj ozbiljnoj analizi ovog fenomena je - bezbjednost.
Koliko ovi događaji sa snažnim i organizovanim grupama, koje reprezentuju radikalni islamizam i propagiraju nasilje te prisutne ideologije na kojima počiva ozbiljnost terorističke prijetnje u svijetu mogu na našim područjima (bivše SFRJ) izazivati strah i nesigurnost, koliko su u funkciji rušenja sistema bezbjednosti građana i pravnog poretka u nekoj od država, koliko promovišu nasilje i koliko učestvuju u njemu?
Kakve to posljedice proizvodi po građane, a kakve po državne institucije i kako se normativno, institucionalno i operativno boriti protiv toga, prava su pitanja?
Tačnije, kakva će njihova uloga biti u ovim kreiranim destabilizacijama, planiranim obojenim revolucijama u trenutku dok se odvija široka globalna konfrontacija NATO pakta i Evropske Unije sa cijelim svijetom i dok traje konvencionalni rat u Ukrajini?
Palestinsko pitanje, Iransko-irački rat, podjele unutar muslimanskog svijeta vezano za podršku Zalivskom ratu iz 1991. godine, sukobi među muslimanskim zemljama, posebno identifikacija sa samoproklamovanim „islamskim“ državama i republikama (kao što su Saudijska Arabija, Iran i Turska), te sukobi među islamskim pokretima dovode u pitanje postojanje Hantingtonove monolitne prijetnje islamske civilizacije.
Posmatrajući blok država, od Afrike do Centralne Azije, i sukobe između muslimana sa jedne strane i sa druge strane pravoslavnih Srba na Balkanu, hindusa u Indiji, Jevreja u Izraelu i katolika na Filipinima, Hantington je zaključio da „islam ima krvave granice“.
Njegova kasnija knjiga, „Sukob civilizacija i preoblikovanje svjetskog poretka“ pružila mu je priliku da proširi tezu iz svoga članka kao i da je popravi ili izmijeni. Međutim, on je odabrao da jednoj sekciji da podnaslov „Krvave granice islama“, kao i da izjavi - „granice islama su krvave, kao i njegovo dvorište“.
Tako je ustrajao na provokativnoj i nepreciznoj frazi „islam ima krvave granice“ umjesto da kaže da muslimani imaju krvave granice ili da zemlje u muslimanskom svijetu imaju krvave granice. Fraza eksplicitno pripisuje prolijevanje krvi religiji islama, a ne samo postupcima nekih muslimana.Semjuel Hantington
Dok gledamo način na koji se u Siriji, Libiji i Iraku međusobno ubijaju muslimani (jer su šiiti, suniti ili Kurdi) ili pripadaju različitim plemenima; dok u pojasu Gaze ginu muslimani, Palestinci zajedno od izraelskih granata ili ginu jedni od drugih (jer su za Fatah ili za Hamas); dok u Avganistanu NATO ubija muslimane u sveopštem haosu koji traje više od dvadeset godina ali se i oni sami ubijaju (jer su Talibani (Paštuni), Tadžici, Turkmeni ili Uzbeci); dok se međusobno ubijaju muslimani Libije, Sudana, Tunisa, Alžira, Pakistana ili dok Hezbolah u Libanu malo ubija Jevreje a malo muslimane koji su suniti, ili dok na ulicama Londona, Sankt Peterburga, Helsinkija, Berlina ili Pariza bivaju ubijeni slučajni prolaznici, nevini ljudi... možemo ove procese i zločine posmatrati kao izraz primitivne svjesti koju je kolonijalna uprava zaustavila u razvoju i nametnula joj tehnologiju, način života i društvene odnose, koje ne razumije ili ne prihvata.
Naravno, možemo i povjerovati ubijenom „halifi Islamske države“, Ebu Bekr el Bagdadiju da je to što je ISIL radio, uvijek bio Džihad, tj. „vrhunaravni“ najsvetiji, Sveti rat, koji je svaki musliman dužan voditi i u njemu učestvovati, ako želi dženet (raj).
Ipak, pitanje koje je postavio Hantington u vidu definicije, ostaje bez jasnog odgovora u slučaju, gotovo cijelog Balkana i same Bosne i Hercegovine.
Kada će „krvave granice u Bosni“ postati krvave granice „u islamskom dvorištu“ tj. kada će muslimani u BiH ispoljiti stepen netolerancije i mržnje i kada će pokrenuti proces unutrašnjih podjela, svojstven gotovo svim islamskim društvima i državama, te koliko su podjele u političkim strankama i džamijama realna prijetnja jedinstvu muslimanske zajednice u BiH te da li su uzroci podijela i sukoba u samom islamu?!
Političke podjele u prividno građanskoj Socijaldemokratskoj partiji koje su dovele do odvajanja većeg djela članstva prema konceptu naglašene probošnjačke i unitarne politike, koju je zastupao „prividni Hrvat“, naglašeni ateista, Željko Komšić, a zatim podjela i njegovog „Narodnog fronta“ uz odstupanje Reufa Bajrovića i Emira Suljagića u pravcu formiranja novog „Građanskog saveza“, teško bi se mogle pripisati islamu.
Na planu međunacionalnih odnosa i uređenja države, razlike između političkih opcija na bošnjačkoj političkoj sceni, su toliko minorne, da je potpuno svejedno hoće li Bošnjake predstavljati Bakir Izetbegović, Nermin Nikšić, Fahrudin Radončić ili Željko Komšić i Miro Lazović. U načelu, to je jedna politika u kojoj je samo izbor ličnosti ona mala i primjetna nijansa razlike. Sve drugo je isto.
I svi akteri takve, sarajevske, političke scene su saglasni da treba organizovati, kontrolisati i intenzivirati političke procese koji će normativno i institucionalno, konačno uništiti Republiku Srpsku i doba njenog postojanja proglasiti za tamno doba bliske istorije, puno krvi, ubijanja i političkog nasilja.
Svakako, značaj ovog posla obavezuje na promišljen nastup u pravcu pridobijanja obavještajne pomoći iz američke, njemačke i britanske ambasade u Sarajevu.
U realizaciji ovih zajedničkih ciljeva veoma važno je bilo, uz pomoć Velike Britanije i njenih službi na terenu, pokrenuti složeni unutarsrpski sukob koji bi predvodila Partija demokratskog progresa - PDP,
Već neskriveno, PDP želi potpunu destrukciju i razaranje Republike Srpske, rušenje njene ustavne pozicije, slabljenje ekonomske sposobnosti da kroz javne finansije podržava investicije, socijalne programe, obrazovne, penzijske, boračke i zdravstvene fondove. Insistiranje na „jednoentitetskoj korupciji“ i stalno kompromitovanje rukovodstva Srpske, kriminalizaciju pojedinaca i institucija, te obični politički sukob preokrenuti u rat bez granica i do istrebljenja.
Istovremeno u Sarajevu, na potpuno isti način, Fahrudin Radončić i njegov „Savez za bolju budućnost“ su koristeći moćnu medijsku mašineriju, a posebno „Avaz“, kao najsnažnije sredstvo pritiska i ucjene, uporno i agresivno, govorili o Stranci demokratske akcije, a posebno o njenom lideru Bakiru Izetbegoviću.
Sve što su „opoziciona“ prozapadna glasila, objavljivala neposredno poslije rata u BiH o dinastiji Izetbegović; o korupciji i politički motivisanim ubistvima, „Avaz“ je otvorio ponovo i prežvakavao mjesecima.
Ne birajući sredstva napadana je porodica Bakira Izetbegovića a posebno njegova supruga Sebija zvana Seka.
Univerzitetski profesor i samosvjesna, autoritativna osoba, kao žena, Sebija je predstavljala potpunu negaciju tradicionalnog položaja žene u islamskom društvu.
Pojedini medijski poltroni poput Nedžada Latića zamjerili su Sebiji imenovanje na mjesto direktora Kliničkog univerzitetskog centra, optužujući je da je diktator i da, baš ona, „komanduje i upravlja Bakirom Izetbegovićem“, otkrivajući besmislenost tih napada.
Ako je Sebija sposobna upravljati državom, manipulišući članom Predsjedništva zemlje, zašto, kao ljekar i doktor nauka ne bi mogla voditi Klinički centar?
Ali, napadi na porodicu Izetbegović pokrenuli su procese podjele unutar same Stranke demokratske akcije. Uticaj i sposobnost ove stranke se smanjila kada su mnogi njeni kadrovi odbacili kadrovsku politiku organa stranke i sami se kandidovali za načelnike opština i gradonačelnike u važnim i velikim centrima: Zenici, Bihaću, Živinicama, Goraždu, Visokom, Bugojnu, Starom Gradu... i na kraju pobijedili i osvojili vlast.
Fragmentacija SDA se nastavila i u Parlamentarnoj skupštini BiH u kojoj je pola poslanika, formiralo samostalni klub i odvojilo se od stranke, stupajući u pregovore sa „nezavisnim“ načelnicima i gradonačelnicima, pod pokroviteljstvom zapadnih ambasada u Sarajevu, uz podršku predstavnika OHR-a, OSCE i EU.
U neizbježnom i planiranom konfliktu na Balkanu, Bošnjaci će očigledno, (kao i Srbi), biti duboko podjeljeni po svim osnovama. Danas je taj proces došao na vrlo rizičnu tačku. Duboke podijele u Islamskoj zajednici i cijelom Bošnjačkom društvu, te fragmentacija Stranke demokratske akcije, predstavljaju jedinstveni proces rušenja naslijeđa Alije Izetbegovića i „Mladih muslimana“ među Bošnjacima i to uopšte nije negativno. Čak se prilično zakasnilo.
U stvari su štetočine pod imenom „Mladi muslimani“, gurnuli Bošnjake u krvavi rat protiv srodnih naroda i zatrovali ih vjerskom mržnjom. U ranim počecima njihovog političkog djelovanja, a posebno u poslijeratnoj vladavini, nisu uspjeli puno učiniti. Izostao je minimalan, ali važan napor u kulturološkom i odgojnom pročišćenju naroda.
U mnogim slučajevima islamska misao je pogriješila ili nije uspjela procijeniti šta su prioriteti ne uspjevajući osigurati ni ono što je bilo neophodno. Na kraju je to moralo imati najgore posljedice koje će iscrpljivati snagu društva, iskrivljivati njegova gledanja a u nasljedstvo mu ostaviti mržnju, ekstremizam, rascjepkanost, smutnje i devijacije u organizacionom ustrojstvu.
To je dovelo do slabljenja ideološke i misaone snage zajednice, do gubljenja idejnog programskog okvira koji bi muslimanima davao osobenost, specifičnost i sposobnost obnove i korekcije pravca kretanja države, te mu omogućavao organizaciona poboljšanja.
Žalosno je to što renesansu muslimanske zajednice otežava to što većina sarajevskih vladajućih krugova, i onih koji imaju uticaja, svoje ideje i poglede na zajednicu, njegov identitet i istoriju, crpi iz viđenja kolonizatorskog Zapada, vehabijske Saudijske Arabije, osmanske Turske i njihove literature.
Zato je došlo do urušavanja institucija i nemogućnosti ostvarivanja prava i potreba, pa se svako ponaša kao posmatrač koga ne zanima šta se dešava dok Srbi i Hrvati otvoreno poručuju da ne žele biti dio društva i neorganizovane države, koja guši njihova kolektivna i pojedinačna prava.
Samo u takvom haotičnom društvu, Bakir Izetbegović je nekažnjeno mogao otvoriti sve frontove prema Hrvatima i Srbima, širiti mržnju i preduzimati političke akcije koje nepovratno ruše stabilnost zemlje i dovode u pitanje opstanak države u Dejtonskom formatu.
Izetbegovićeve akcije su bile najveća podrška ekstremnim grupama i ideologijama, koje su na djelu nastanjenom isključivo Bošnjacima, mogli raditi šta hoće, organizovati se kako hoće, biti dio svjetske terorističke internacionale i nekažnjeno učestvovati u ratovima za „braću“, hiljadama kilometara daleko od BiH i Balkana.
A upravo su radikalni islamisti, nasilje i terorizam koji koriste za ostvarenje ciljeva razlog zašto se cjeli islamski svijet, u okviru savremenih političkih procesa, prikazuje kao uniforman, monolitan pokret, nesklon miru i prijeteći, dok se u njemu „vjerski institut džihada“ javlja isključivo kao funkcionalni izraz terorizma.
Džihad, kao jedan od najčešće korištenih pojmova poslije 11. septembra 2001. godine, je shvaćen kao „gola sila“. Rušenje Svjetskog trgovinskog centra i napad na Pentagon povezivani su sa tako shvaćenim pojmom džihada. Doduše i istraga izvršena od strane FBI je utvrdila da su svi „učesnici u akciji muslimani“ i da su tu akciju izvršili pozivajući se na vjeru i vjerske ciljeve.
Pokazalo se pogrešnim nastojanje vlade SAD, da oduzme svaki islamski legitimitet političkim i oružanim akcijama, koje su izvršili napadači na SAD te da to predstavi kao akt nasilja nespojiv sa islamom
„SAD ne priznaju takvu stvar kakva je islamski terorizam. Članovi Al Kaide su jednostavno teroristi i kriminalci i ništa više. Oni cinično nastoje da iskoriste islam da bi prikrili svoj ubilački program, koji nije ništa manje nego napad na vrijednosti civilizacije i samo čovječanstvo.“
Islamska nauka tvrdi:„Istinski cilj, krajnja suština džihada jeste mir, definitivni mir čitavog čovečanstva kojim bi gospodarila pravila isključivo jedne religije.“
Tačnije, međunarodno pravo mira, prema islamskoj koncepciji, je privremeno sredstvo za regulisanje odnosa muslimana sa spoljnim svijetom, za vrijeme privremenog ukidanja džihada (neprijateljstva) do momenta kad će „dar al islam“ (zemlja islama) obuhvatiti čitav svijet i to na način razumijevanja svijeta, kao kuće rata - „dar al harb“.
Osnovno pitanje je: koja je razlika između koncepcije DAEŠ-a, Al Kaide, Nusra fronta ... i na vjeri zasnovanog učenja? Jasno, samo način na koji se ostvaruje isti cilj.
Očigledno je rat ipak jedino efikasno sredstvo džihada, ako se želi stvaranje jedinstvene islamske države. Džihadom, koji je miroljubiv, može se preobratiti neki pojedinac, manja grupa ljudi, ali se ne može poraziti država kao SAD.
Alija Izetbegović i radikalni islamski učenjaci se slažu u jednom: Islam na Balkanu ne treba da bude vjerski centar, već centar političke moći i da se kao politička moć tj. islamska država, prelije po čitavoj Evropi. Mirnim ali i nasilnim akcijama.
Tako je tokom rata, jedan britanski novinar postavio pitanje arapskim dobrovoljcima tzv. mudžahedinima:„Može li se biti musliman na bosanski način gdje većina žena nije pokrivena, a muškarci ne odlaze redovno na namaze?“
Njihov odgovor je bio:„Kuran je jedan. Propisi su jasni. Ko želi da pripada islamu mora da prihvata načela islama. Zna se šta je dozvoljeno i zna se šta je zabranjeno. Ja ne mogu suditi je li neko vjernik ili nevjernik. Ne mogu niti imam pravo, jer Alah zna šta je u srcima. Ali, ko želi da pripada islamu mora se držati Kurana i Suneta. Islam je jedna vjera, nema deset vjera. Kuran je jedna knjiga nema deset knjiga.“
Sve te činjenice moraju biti uzete u obzir želi li se razumijeti pozicija islama u odnosu na terorizam ISIL-a, Al Kaide, Boko Harama, Al Šababa i Nusra fronta i želi li se praviti koncept saradnje sa dezorijentisanim, konfliktnim društvom i radikalnim vođama čije su pozicije značajno oslabljene zbog izostanka rezultata njihove politike i nerealnih ambicija, koje su kod svog naroda stalno budili i podsticali.
Sukobi i konflikti odavno su postali praksa u BiH i na planu mikro razlika, unutar muslimanske zajednice, o čemu govori stanje u Saboru Islamske zajednice BiH.
Svakako, i tonovi koji se čuju u Zagrebu i Beogradu, kada se govori o monstruoznoj mreži nastaloj u BiH, a koji svaku unutrašnju kritiku shvataju kao nepotrebnu i neopravdanu „autoviktimizaciju“, doprinose odsustvu adekvatne reakcije institucija države na očiglednu terorističku prijetnju.
Ti nestručni kadrovi i novinari ne shvataju da otpor radikalnom islamizmu mora jasno i odlučno dolaziti iz muslimanskih zajednica i od onih muslimana koji se uopšte ne identifikuju sa teroristima.
Najveće žrtve islamističkog terorizma su sekularni muslimani. Njih 5 miliona je ubijeno u poslednje dvije decenije od strane fanatika DAEŠ-a, Al Kaide, Nusre... Zašto su, čak i mrtvi, islamistima simbolično najveći protivnici: Sadam Husein, Moamer el Gadafi i Gamal Abdel Naser ili živi Hosni Mubarak, Ben Ali, Abdulah Saleh, Bašar al Asad? Kako najveći protivnici nisu: Džozef Bajden, Boris Džonson ili Emanuel Makron?!
Kada iz zapadnih vlada krene kritika islamističkog ekstremizma i terorizma, onda tu pojavu, treba tumačiti kao autoviktimizaciju. A kritiku terorizma iz izvora humanističkog islama, treba podržati i shvatiti, kao odmjeravanje dva nepomirljivo, sukobljena svijeta. Nekako na taj način razumijem i svoj skromni doprinos ovoj borbi protiv ideje potpunog jedinstva vjere, zakona i politike – izgradnje izmišljenog Kalifata na Balkanu koji bi bio tek pusto, bosansko ostrvo otrgnuto od istorije i civilizacije, kojoj objektivno svi narodi BiH pripadaju.
