U jednopartijsku Skupštinu Srbije (i Šapić se „autovao“, sjedinjuje se sa naprednjacima) u utorak, 18. maja 2021. godine ulazi nacrt protivustavnog Zakona o rodnoj ravnopravnosti.
Ne, nije reč o ravnopravnosti polova (to je kategorija koju naš Ustav i zakoni jasno priznaju i prepoznaju, nego je reč o nenaučnoj i sumanutoj ideologiji, iza koje stoji politički pokret radikalnih feministkinja i isto takvih „eldžibitnika“. Glavna „ideološkinja“ pokreta je politička lezbejka Džudit Batler, koja je 2019. godine dobila, verovali ili ne, počasni doktorat Univerziteta u Beogradu. O idejama Džudit Batler, koja je glavni propagandista džender ludila, nemačka naučnica Gabrijela Kubi u svojoj knjizi Globalna seksualna revolucija, kaže:
Vladimir Dimitrijević
„Bilo čija seksualnost je fantazam, samo nešto u šta verujemo zbog toga što se često ponavlja. Džender se ne da povezati sa biološkim polom, koji ne igra apsolutno nikakvu ulogu i koji se projavljuje jedino zbog toga što je jezički sazdan, i zato što ljudi veruju u ono o čemu stalno slušaju. Po shvatanjima Batlerove, naš identitet je plutajući i fleksibilan. Nema muškog i ženskog bića, nego postoje samo izvesni „performativi”, to jest čovekovo ponašanje se može promeniti u bilo kom trenutku“.
Džudit Batler tvrdi da je uzrok prisilne heteroseksualnosti incestni tabu, jedan od najstarijih tabua čovečanstva. Za nju je, objašnjava Gabrijela Kubi, „incestni tabu pravni akt koji zabranjuje i incestne želje i stvara izvesne identitete džender subjekata kroz mehanizam prinudne seksualne identifikacije“.
Šta to znači? To znači da je, za radikalne feministkinje i LGBT aktiviste, zabrana rodoskrnavljenja prepreka ka potpunoj „seksualnoj slobodi“. Ženski pol je, po Batlerovoj, samo konstrukcija. Gabrijela Kubi ukazuje na značenje ovakvog stava:
„Samo ako postoji nešto takvo kao što je žena, žena može biti podvrgnuta represiji. Samo ako postoji „prinudna heteroseksualna normativnost” „druge vrste žudnje” mogu biti odbačene. /…/ Batlerova svodi ljudski identitet – koji se oblikuje na osnovu bezbroj uticaja, a ne samo pola, uključujući u te uticaje i porodicu, kulturu i religiju – na slobodno izabranu, promenljivu seksualnu orijentaciju. Po mišljenju Batlerove, porodicu ne uobličavaju veze između roditelja i dece, nego samovoljni činovi trenutnog pripadništva. U paralelnom univerzumu Batlerove, deca ne bivaju začeta, nego „dizajnirana” i proizvođena putem veštačkih tehničkih načina reprodukcije, kao što su doniranje sperme i jajnih ćelija, surogatno materinstvo, veštačke materice i manipulacija genima. /…/
Prema ovoj teoriji, muški i ženski pol pojedinca je nebitan za njegov identitet, i predstavlja „diktaturu prirode” protiv čovekovog samoodređenja, od koje se treba osloboditi. Čovekov identitet je, umesto polom, određen njegovom seksualnom orijentacijom, zbog čega je fleksibilan, promenljiv i raznolik. Ova iluzija, ili „fantazam”, o dva pola stvorena je incestnim tabuom i lingvističkim odrednicama kakve su „muškarac” i „žena”, „otac” i „majka”, koje se moraju ukloniti da bismo „izumeli” sebe same.
„Oznake” društvene heteroseksualnosti moraju biti odstranjene iz svake oblasti. Muškarac i žena, brak i porodica, otac i majka, polnost i plodnost nisu nešto prirodno; reč je o nečemu što je proglašeno, i pomoću čega se uspostavlja hegemonija muškarca nad ženom, kao i heteroseksualnosti nad svim oblicama seksualnog ponašanja. To treba da bude razoreno do temelja“.
Naravno, reč je o borbi protiv hrišćanskog vrednosnog sistema. Hrišćanstvo na Zapadu jeste uzrok niza društvenih normi i temelj mnogih ustanova, pa podrazumeva istinu, jasnu aksiološku lestvicu, obavezujuće norme, jerarhiju, roditeljski autoritet, binarni seksualni identitet (muško – žensko), normativnost heteroseksualnosti, supružništvo, jezgrenu porodičnost, nacionalni suverenitet, predstavničku demokratiju, suprotstavljanje raznih interesa o kojima se odlučuje većinskim putem, kao i tradiciju, samosvojni kulturni identitet, osvrtanje na deset zapovesti i postojanje Boga.
Postmodernizam ruši hrišćanske temelje društva jer brani pravo na greh i grešenje, neodgovornu slobodu izbora autonomne individue, apsolutizovanu jednakost, dečja prava, džender umesto pola i biranje „seksualne orijentacije”, pravno i društveno prihvatanje bilo kog oblika seksualnog ponašanja, partnerske odnose i usvajanje umesto rađanja, planiranje porodice i „reproduktivno zdravlje”, globalnu upravu i tzv. „participativnu demokratiju”, ideologizaciju dijaloga i konsenzusa, multikulturalizam i moralni relativizam, uz potpunu autonomiju obezboženog pojedinca.
Džender revolucija donosi ideologizovanu izjednačenost muškarca i žene; razgradnju muškog i ženskog polnog identiteta; borbu protiv normativnog heteroseksualnog ponašanja, uz potpunu pravnu i socijalnu jednakost, kao i privilegovanje svih neheteroseksualnih načina života; abortus kao „reproduktivno pravo” žene; prisilnu seksualizaciju dece i omladine; sistematski rad na siromašenju porodice, sa ciljem da se deca oduzmu ocu i majci i predaju neototalitarnoj državi.
Dženderisti idu dotle da tvrde da muška dominacija nije plod muške delatnosti na podređivanju žene, nego proizvod samog jezika, koji je odviše „muški“. Zato traže da se jezik menja u skladu sa njihovim sumanutim vizijama, maskiranim u „nauku“.
