Vojvodine ili Hram Svetog Save, šta je bitnije pobunjenim liberalima
Šta je Vojvodina: Između desetog i dvanaestog veka, na području današnje Vojvodine se ustaljuje ugarska vlast. Stanovništvo srednjovekovne Ugarske bilo je etnički mešovito i uključivalo je Mađare, Slovene, Kumane, Sase, Sekelje, Jase, Vlahe, itd. Mađari su u početku činili vladajući sloj ugarskog društva, dok su kmetovi bili uglavnom Sloveni.
Krajem 13. i početkom 14. veka, donjim i gornjim Sremom (današnja Mačva i današnji Srem), vladali su srpski kralj Stefan Dragutin (između 1282. i 1316. godine) i ugarski velikaš Ugrin Čak (umro 1311. godine), a obojica su bili faktički nezavisni vladari.
U sred pandemije i vanredne situacije, Vlada Republike Srbije i dalje plaća, sa oko 700 miliona evra godišnje, birokrate zaposlene u Titovom birokratskom Frankenštajnu, zvanom Autonomna Pokrajina Vojvodina.
Pošto vidimo da se mnogi Titovi pioniri i pionirke bune što Vlada daje nekoliko miliona evra za završetak najvažnije katedralne Crkve srpskog naroda, zavetnog Hrama Svetog Save, da se pozabavimo istinskim problemom bacanja narodnih para u sred epidemije.
Kako danas vide Vojvodinu: Autonomna Pokrajina Vojvodine je komunističko nedonošče iz Titovog Jajca (o čijem stvaranju i postojanju nas niko nikada nije pitao) skrojeno na zločinačkom AVNOJ-u 1943. godine suprotno svojoj originalnoj nameni iz 19. veka—da bude sredstvo ujedinjenja srpskog naroda tj. nacionalne i teritorijalne autonomije Srba u odnosu na Beč i Budimpeštu. Jedino zajedničko što današnja Vojvodina ima sa Vojvodinom vojvode Stevana Šupljikca, mitropolita Josifa Rajačića i Svetozara Miletića jeste to monarhističko ime “Vojvodina”. Sve ostalo stoji u potpunoj suprotnosti sa Srpskom Vojvodinom iz 1848. godine i potonjim Vojvodstvom Srbija i Tamiški Banat iz 1849. godine, a danas služi kao sredstvo razjedinjavanja, ucenjivanja i ugnjetavanja srpskog naroda.
Ako ste ogorčeni što Vlada troši državni novac za dovršetak zavetnog Hrama Svetog Save (potrebno je oko 15 miliona evra da se završi) u vreme kada zdravstveni sistem u Srbiji pokazuje svu svoju neefikasnost (ali i u vreme kada se već grade novi klinički centri po najvećim gradovima), trebalo bi svu svoju ogorčenost da uperite na najveći bunar narodnih para, a to je funkcionisanje Titove Autonomne Pokrajine Vojvodine.
7% državnog budžeta ili narodnih para ode na Autonomnu Pokrajinu Vojvodine. Šta to znači? U sred epidemije se potroši najmanje između 600 i 700 miliona evra na to. U poređenju sa par miliona koji godišnje odu na dovršetak Hrama Svetog Save, Autonomija Vojvodine pojede bar 300 puta više para, a te pare bi mogle da se ulože u (već neefikasni) zdravstveni sistem.
I ti silni evri ne idu na potrebe građana koji žive na području Autonomne Pokrajine Vojvodine da bi oni živeli bolje. Naprotiv, taj novac odlazi najvećim delom na održavanje beskrajno neefikasne i korumpirane pokrajinske administracije. Dakle na pokrajnske poslanike, sekretarice, vozače, agencije, putovanja, dnevnice, plate birokrata, regrese, bonuse itd. Preostalih 93% republičkog budžeta se troši na bolji život ali svih građana Srbije i na puteve, bolnice, škole itd. i to na teritoriji cele države Srbije.
Još jedan od problema koji se javlja u Vojvodini je i antisrpsko delovanje liberalnih i prozapadnih političara koji na sve način pokušavaju da dokažu kako autonomija nije veštačka tvorevina i kako je ključni problem doseljavanje sa prostora bivše Jugoslavije.
Vojvodina kao, sistemska činjenica socijalističkog projekta, izgubila je svoj politički subjektivitet. Stvaranje nacionalnih država „na odru“ Jugoslavije naprosto je istisnulo Vojvodinu, kao pluralnu sredinu sa normiranim političkim ingerencijama autonomije. U uslovima kada država stvara naciju, a ne obrnuto, onda se potiskuje i marginalizuje svaka različitost. Nacionalna država se u nas rodila na politizaciji etnosa i etnizaciji politike. Dominacija većinske nacije obuzdava i potiskuje svaki vid autonomije i regionalizacije. Većinskoj naciji ne treba decentralizovana i građanska država.
Postavlja se pitanje o resursima i sposobnosti političkih aktera da iz zadatosti pristojnog života menjaju, transcendiraju, transformišu ovakav, uslovljeni i minimizirani državni i pravni realitet. Spor i najčešće neuspešan “dugi marš kroz institucije” postojećeg, oktroisanog sistema, neumitno baca društvo u prostore zaostajanja, unutrašnjih konfrontacija, i apatije stanovništva.
Dakle, apsolutno je jasno da se za Titovu Autonomnu Pokrajinu Vojvodinu troši neuporedivo više novca nego za Hram Svetog Save. Pa kada je tako, da li biste podržali ideju uklanjanja AP Vojvodina, sa ciljem da se 700 miliona evra, koje se troše na finansiranje besmislenih i nepotrebnih paralelnih institucija i vojvođanske birokratije, preusmere na srpski zdravstveni sistem u sred epidemije?
Apsolutno je jasno da takva paralelna birokratija u jednoj maloj državi i bunar za bacanje narodnih para ne treba da postoji.
S druge strane, Hram svetog Save je najveći pravoslavni hram izgrađen na prostoru Balkana, ali je i najveći pravoslavni hram u Srbji. Podignut je u Beogradu na opštini Vračar, jednoj od najlepših beogradskih opština, odnosno na lokaciji za koju se veruje da je mesto na kome je Sinan paša 1595. godine spalio mošti Svetog Save prenešene iz manastira Mileševa. Osim velikog istorijskog značaja, Hram Svetog Save predstavlja zaista impozantnu građevinu iz arhitektonskog i umetničkog ugla.
Verski turizam je kod nas tek u početnim fazama razvoja, pa svako ko hoće da obiđe verske ustanove uglavnom to radi na svoju ruku, a ne plaćanjem nekog paketa u agenciji, što bi donelo mnogo koristi kako agencijama u kojima sve više odsedaju turisti i hotelima, tako i kompletnoj ugostiteljskoj delatnosti. Izostanak ovakvih aranžmana je greška, jer bi turizam u Srbiji zaživeo na još jednom polju i doneo dosta finansijske koristi manastirima i crkvama, koji od pojedinačnih poseta turista nemaju neku zaradu, ipak stavljanje u fokus manastira i svetilišta svakako bi bilo od višesturke koristi za srpski narod nego bacanje novca na Titovu Autonomnu pokrajinu Vojvodine.
